Թիֆլիսը հնում շուրջն ուներ մի քանի գյուղ, որոնք այսօր քաղաքի մաս են կազմում։ Դրանցից մեկը Խարբուխն էր՝ ներկայիս Խարպուխին։ Այն գտնվում էր քարափի լանջին, զառիվայր էր, դարիվեր, քարքարոտ էր և ավազոտ։ Հետաքրքիր է բառի ստուգաբանությունը։ Ըստ ավանդության, երբ մեկը հարբուխով էր հիվանդանում, հետը վերցնում էր կավե նոր փարչ, երկու սպիտակ մոմ, բլիթներ և ձեռագործ տղայի կամ աղջկա տիկնիկ, որ թիֆլիսահայոց բարբառով կոչվում էր տիկին․․․ Այդ ամենը տանում էր քարափի գլուխը, մոմերը վառում ու թողնում-հեռանում։ Բայց մինչ քարափի գլուխ հասնելը, մարդը քրտնում էր և հազն ու հարբուխն անցնում։
1737 թ․ Թիֆլիսի Նորաշենի Սբ Աստվածածին եկեղեցու ավագ քահանա Տեր Սուքիասը Խարբուխում կառուցեց Սբ Սարգիս եկեղեցին, որը ժամանակի ընթացքում քանիցս ավերվեց ու նորոգվեց, իսկ վերջին անգամ 1898 թ․ այն հիմնանորոգեց քաղաքագլուխ Գևորգ Եվանգուլյանը։
1936 թ․ քաղաքի իշխանությունը Սբ Սարգիսը փակեց՝ հարևանությամբ գտնվող տան փլուզման պատրվակով, իսկ 1938-ին հիմնահատակ ավերեց։
Խաչատուր ԴԱԴԱՅԱՆ